मीच मला बघताना
*मीच मला बघताना .....*
शिर्षक वाचूनच तुम्हाला धक्का बसेल ...पण हे काही फार असे जड शब्द वगैरे घेऊन येणार नाही .पण काहीतरी वेगळे असेल हे नक्कीच...
तसे आपल्याला डोळे दिले आहे देवाने , तसेच मनही दिले आहे .या डोळ्यांनी आपण इतरांना बघू शकतो , पण स्वतःकडे बघू शकतो का ? म्हणजे हे माझेच डोळे समोर , आजूबाजूला , इकडे तिकडे सगळीकडे बघतात व ते आजूबाजूचं analysis सतत करतात , मग ती व्यक्ती असेल , परिस्थिती असेल किंवा अजून काहीही असेल .....पण हे माझे स्वतःचेच डोळे ( माझे हक्काचे , माझ्या मालकीचे ) स्वतःकडे मात्र बघू शकत नाही ( तुम्ही म्हणाल , चूक , आरशात बघू शकतोच की! ) , पण इथे बघणे चा अर्थ नुसते बघणे या पुरता मर्यादित नाही तर डोकावणे असा आहे ...पण हेच आपले मन ? ते मात्र अफाट आहे ... आहे ... डोळ्याच्या दिसण्याचा ( eye sight ) मर्यादा आहे , पण मन अमर्याद आहे .. मनाचा वेग अफाट आहे .
आपल्यात रोज काही बदल होत असतो .बरोबर ना ? पण हाच बदल खूप सूक्ष्म पातळीवरचा असतो . खरेतर इथे प्रत्येक क्षण बदलतो , तेव्हा आपणही बदलतो .पण हा होणारा बदल , माझ्या स्वतः मध्ये होतो असे जेव्हा मानतो तेव्हा तो माझ्या शरीराने accept केलेला असतो पण मनाला त्याची प्रथमतः कल्पनाच नसते ...मला इथे हे सांगायचे आहे की शरीराची स्वीकार करण्याची पध्दत आणि मनाची स्वीकार करण्याची पद्धत खूप वेगळी असते ...त्यामुळेच झालेला बदल जेव्हा मनापर्यंत पोहचतो तेव्हा खरी मजा येते ...म्हणूनच वाटते की बदल खरोखर असा खूप मोठा होतच नाही कधी...तो खूप छोटा , खूप सूक्ष्म , खूप वैयक्तिक level चा असतो ...म्हणजे मागचा क्षण , आत्ता चालू असलेला क्षण , व पुढे येणारा क्षण यात अंतर ही खूप कमी असते व ते माझ्यापुरते असते , ते मी कितीही म्हटले तरी जसेच्या तसे दुसऱ्याला वाटू शकत नाही , दुसऱ्याला समजून सांगू ही शकत नाही .
इथे अजून एक गोष्ट विचार करण्यासारखी आहे .म्हणजे माझे वय कितीही वाढत गेले तरी माझ्यापुरता मी खूप सूक्ष्म वाढत जातो ...जसे सांगितले की मागचा क्षण , पुढचा क्षण एव्हडा तो छोटा वाटतो ..म्हणजे दिवस , महिने , वर्षे इ च्या हिशोबाने या
माझे वय वाढत गेले तरी मी स्वतःला तसा मोठा वगैरे वाटतच नाही ( बघा यावर विचार केला तर पटेल ) .इतरांना मी मोठा वगैरे वाटू ही शकेल पण माझ्यासाठी मी मागचा क्षण व पुढचा क्षण मध्ये जेवढा फरक होतो , एव्हढाच तो फरक असतो ..
यात अजून असे आहे की जर हे बदल खूप सूक्ष्म असतील , तर आपण स्वतःला खूप मोठे वगैरे समजण्याचे कारण नाही ..खूप असे प्रतिष्ठा वगैरे असे काही नसते ...स्वतःला कवटाळून मिठी मारली पाहिजे ...आपणच आपल्याला आवडले पाहिजे ..आपण दुसऱ्या कुणाला आवडतो की नाही यापेक्षा किंवा त्याच्या कितीतरी आधी आपण *स्वतःला आवडायला* लागलो पाहिजे ... हेच कारण आहे की कुणी आपले कौतुक केले तर आपल्याला खूप आवडते . स्वतःला आवडणे म्हणजे आपल्या मनाला सुखी करण्यासारखे आहे . मन सुखी झाले तर शरीर कदाचित त्यामागून सुखी होऊ शकते .म्हणूनच मनाला काय आवडते हे कळणे आणि ते करायला लागणे हा सुध्दा आयुष्यातला एक *चांगला शोध* असू शकेल ! ( हा तुमचा एखादा *छंद* ही असू शकेल , ज्याला तुम्ही प्रतिष्ठा म्हणा व *_लोक काय म्हणतील*_ या विचाराने आयुष्यात कुठेतरी मध्येच सोडून ही दिले असेल )
म्हणूनच मला वाटते की माणसाचे मन थकले तरच तो म्हातारा होतो ..बाकी शरीराचे वय वाढणे आपल्या हातात नाही , पण मन असे आहे की ज्यात मी स्वतःला रोज बघतो आणि त्याने ( मनाने) जे काही मला बघितले ते फक्त मलाच माहिती असते ना! म्हणूनच *मनाला* कधी *थकू* द्यायचे नसते , त्याला सतत *टवटवीत* ठेवायचे असते , आणि हे आपले भाग्य आहे की हे मन आपलेच असते , व ते डोळ्यासारखे मर्यादित नाही ..म्हणजेच या unlimited capacity च्या मनाची *ताकद* ओळखून त्याला *आनंदी* ठेवले पाहिजे , त्याचे वय नाही वाढून दिले पाहिजे ...
काय वाटते तुम्हाला ?? 🤔
शिर्षक वाचूनच तुम्हाला धक्का बसेल ...पण हे काही फार असे जड शब्द वगैरे घेऊन येणार नाही .पण काहीतरी वेगळे असेल हे नक्कीच...
तसे आपल्याला डोळे दिले आहे देवाने , तसेच मनही दिले आहे .या डोळ्यांनी आपण इतरांना बघू शकतो , पण स्वतःकडे बघू शकतो का ? म्हणजे हे माझेच डोळे समोर , आजूबाजूला , इकडे तिकडे सगळीकडे बघतात व ते आजूबाजूचं analysis सतत करतात , मग ती व्यक्ती असेल , परिस्थिती असेल किंवा अजून काहीही असेल .....पण हे माझे स्वतःचेच डोळे ( माझे हक्काचे , माझ्या मालकीचे ) स्वतःकडे मात्र बघू शकत नाही ( तुम्ही म्हणाल , चूक , आरशात बघू शकतोच की! ) , पण इथे बघणे चा अर्थ नुसते बघणे या पुरता मर्यादित नाही तर डोकावणे असा आहे ...पण हेच आपले मन ? ते मात्र अफाट आहे ... आहे ... डोळ्याच्या दिसण्याचा ( eye sight ) मर्यादा आहे , पण मन अमर्याद आहे .. मनाचा वेग अफाट आहे .
आपल्यात रोज काही बदल होत असतो .बरोबर ना ? पण हाच बदल खूप सूक्ष्म पातळीवरचा असतो . खरेतर इथे प्रत्येक क्षण बदलतो , तेव्हा आपणही बदलतो .पण हा होणारा बदल , माझ्या स्वतः मध्ये होतो असे जेव्हा मानतो तेव्हा तो माझ्या शरीराने accept केलेला असतो पण मनाला त्याची प्रथमतः कल्पनाच नसते ...मला इथे हे सांगायचे आहे की शरीराची स्वीकार करण्याची पध्दत आणि मनाची स्वीकार करण्याची पद्धत खूप वेगळी असते ...त्यामुळेच झालेला बदल जेव्हा मनापर्यंत पोहचतो तेव्हा खरी मजा येते ...म्हणूनच वाटते की बदल खरोखर असा खूप मोठा होतच नाही कधी...तो खूप छोटा , खूप सूक्ष्म , खूप वैयक्तिक level चा असतो ...म्हणजे मागचा क्षण , आत्ता चालू असलेला क्षण , व पुढे येणारा क्षण यात अंतर ही खूप कमी असते व ते माझ्यापुरते असते , ते मी कितीही म्हटले तरी जसेच्या तसे दुसऱ्याला वाटू शकत नाही , दुसऱ्याला समजून सांगू ही शकत नाही .
इथे अजून एक गोष्ट विचार करण्यासारखी आहे .म्हणजे माझे वय कितीही वाढत गेले तरी माझ्यापुरता मी खूप सूक्ष्म वाढत जातो ...जसे सांगितले की मागचा क्षण , पुढचा क्षण एव्हडा तो छोटा वाटतो ..म्हणजे दिवस , महिने , वर्षे इ च्या हिशोबाने या
माझे वय वाढत गेले तरी मी स्वतःला तसा मोठा वगैरे वाटतच नाही ( बघा यावर विचार केला तर पटेल ) .इतरांना मी मोठा वगैरे वाटू ही शकेल पण माझ्यासाठी मी मागचा क्षण व पुढचा क्षण मध्ये जेवढा फरक होतो , एव्हढाच तो फरक असतो ..
यात अजून असे आहे की जर हे बदल खूप सूक्ष्म असतील , तर आपण स्वतःला खूप मोठे वगैरे समजण्याचे कारण नाही ..खूप असे प्रतिष्ठा वगैरे असे काही नसते ...स्वतःला कवटाळून मिठी मारली पाहिजे ...आपणच आपल्याला आवडले पाहिजे ..आपण दुसऱ्या कुणाला आवडतो की नाही यापेक्षा किंवा त्याच्या कितीतरी आधी आपण *स्वतःला आवडायला* लागलो पाहिजे ... हेच कारण आहे की कुणी आपले कौतुक केले तर आपल्याला खूप आवडते . स्वतःला आवडणे म्हणजे आपल्या मनाला सुखी करण्यासारखे आहे . मन सुखी झाले तर शरीर कदाचित त्यामागून सुखी होऊ शकते .म्हणूनच मनाला काय आवडते हे कळणे आणि ते करायला लागणे हा सुध्दा आयुष्यातला एक *चांगला शोध* असू शकेल ! ( हा तुमचा एखादा *छंद* ही असू शकेल , ज्याला तुम्ही प्रतिष्ठा म्हणा व *_लोक काय म्हणतील*_ या विचाराने आयुष्यात कुठेतरी मध्येच सोडून ही दिले असेल )
म्हणूनच मला वाटते की माणसाचे मन थकले तरच तो म्हातारा होतो ..बाकी शरीराचे वय वाढणे आपल्या हातात नाही , पण मन असे आहे की ज्यात मी स्वतःला रोज बघतो आणि त्याने ( मनाने) जे काही मला बघितले ते फक्त मलाच माहिती असते ना! म्हणूनच *मनाला* कधी *थकू* द्यायचे नसते , त्याला सतत *टवटवीत* ठेवायचे असते , आणि हे आपले भाग्य आहे की हे मन आपलेच असते , व ते डोळ्यासारखे मर्यादित नाही ..म्हणजेच या unlimited capacity च्या मनाची *ताकद* ओळखून त्याला *आनंदी* ठेवले पाहिजे , त्याचे वय नाही वाढून दिले पाहिजे ...
काय वाटते तुम्हाला ?? 🤔
मस्त
ReplyDelete