श्री हेमंत सांबरे यांचे लिखाण

आपल्या मातृभूमी चे आपल्यावर अनंत उपकार असतात , ते आपण कधीच फेडू शकत नाही . ही मातृभूमी सतत आपल्याला देतच राहते व आपणही हक्काने घेत राहतो व बहुतेक परतफेड करायची असते ते ही विसरून जातो ..तेच या कवितेत मांडण्याचा प्रयत्न केला आहे .. हे माती ... हे माती, आम्ही जेव्हा आलो जन्माला भरभरून श्वास घेतला तुझ्या सुगंधाचा आणि मग खेळू लागलो तुझ्या उरावर... मुक्तपणे  बागडत तेव्हा अर्थ नव्हता कळत तुझ्या प्रेमाचा... तेव्हा फक्त उपभोगच घेतला तुझ्या सुगंधाचा , सहवासाचा  आता तो कळू लागला आहे  पण वेळ निघून गेल्यावर! हे माती, आम्ही मेल्यावर एकच कर  विल्हेवाट नको लावू एकसारखी देहाची अन त्यावरील फुलांची त्या मृत हाडकांना दे  नवजीवनसंजीवनी  पुन्हा तुझ्याच कुशीत खेळण्यासाठी !  © हेमंत सांबरे  ०२.०१.१९९९ ( जुनी आहे कविता , त्यावेळी सकाळ पेपरमध्ये छापून आली होती ,कात्रण सापडत नाही ,  पण माझ्या जुन्या डायरीतून वाचकांसाठी )👍

  मी इंजिनिअरिंग च्या तिसऱ्या वर्षी असताना ही कविता केली होती .आपले मन म्हणजे काय व ते कसे काम करते ते खरे तर कुणीच सांगू शकत नाही .पण कवीला तशी काही बंधने नसतात ..एका कवीच्या नजरेतून मनाबद्दल मांडण्याचा प्रयत्न केला आहे 👇👇👇 मना तू आहेस किती मोठा मना तू कधीचा सूक्ष्म धाकटा  मना तू होशी  कधी कोमल, कधी आतून आहे शीतल  मना तू उधळावी सुखाची अत्तरे, तूच कधी फाडावी दुःखाची लक्तरे मना तू व्यापिला विश्वाचा पसारा, दुर्बल तनूत कसा मावलास सारा मना तू होशील कधी माझा आरसा माझ्या भविष्याचा तू एकच वारसा  ३१/१२/२००२. ©हेमंत सांबरे

 खरे तर आपण बैलाला जी वेसण घालतो, हा विषय आमच्या एका कवी मित्रांच्या ग्रुपवर दिला होता , पण मला जे सुचले ते मला थोडे अध्यात्म च्या मार्गाने  कवितेला घेऊन गेला , आवडली तर नक्की सांगा .. *वेसण*  चंचल , दुबळे , मुक्त-मोकाट माझे मन घालावी कशी बरे त्यास वेसण ?  खोट्याचा सदा धरला लोभ ,  नात्यांचा न सोडला कधी मोह  भोगूनी झाले सारेच आता भोग मोकाट  षड्रिपु, जडले बहू रोग किती जरी गोंजारली ही तनू मनाचे परी त्या कैसे पुसतील व्रण?  घालावी कशी बरे , या मनास वेसण? संसारी गेला असा बराच हा काळ हिंडलो शोधीत मी असा रानोमाळ परी नच भेटला तो कृष्ण-गोपाळ अंतरी जो दडला , बाहेरी कसा तो भेटेल पण?  घालावी कशी बरे ,या मनास वेसण? © हेमंत सांबरे २३.०८.२०२० ग्रुप - काव्यसरस्वती

    * ईश्वराचे मंगेशकरी देणे *  - हेमंत सांबरे     माणसाचे पोट भरायला अन्नाची गरज लागते . अन्नाशिवाय आपण जगू शकत नाही . तसेच मला वाटते की * संगीताशिवाय * आपण जगू शकत नाही . आपण जन्मल्यापासून च ही संगीताची साथ आपल्याला सुरू होते व ती थेट मरेपर्यंत सुरूच राहते . आपण उठतो , बसतो , चालतो , पळतो जे जे काही करतो त्या प्रत्येक वेळी संगीत आपल्या आजूबाजूला वाजत असते आणि आपले जगणे पुढे पुढे जात राहते . आपण आपले कान कायम उघडे ठेवले तर आपल्या आजूबाजूला * निसर्ग * ही हे * नादमधुर * संगीत कायम वाजवीत असतो . पक्षी मधुर गातात , नदी वाहताना खळखळ वाहत   गाते , पाऊस पडताना टपटप आवाज करतो   अशी कितीतरी प्रकारे निसर्ग ही आपल्याला संगीताच्या जवळ नेऊन जीवनाचा आनंद वाटत असतो , फक्त हे * संगीतसौंदर्य * टिपण्याचा दृष्टिकोन आपल्याकडे   हवा .    मा * दिनांनाथ मंगेशकर * म्हणजे मराठी नाट्यसंगीत विश्वातील एक * हिमालय * पर्वत ! त्यांना...